«1973 жылы тамыз айында, әй осы мен де бір демалайыншы деп Сарыағаш шипажайына бардым, – дейді Қабен аға.
– Келген күннің ертеңіне-ақ, «Осында батыр Баукең, Бауыржан Момышұлы жатыр» дегенді естідім де бірден сол кісіге сәлем беруім керек деп шештім.
Содан қолыма сусын, тәтті-дәмді алып, ұмытпасам түске таяу болуы керек, бөлмесінің есігін жүрексіне қақтым. «Кір!» деген дауыс гүр ете қалды. Бөлмеге енсем, Баукең төсегінде отыр екен «Ассалаумағалайкүм, аға!» деп амандасып едім, «Уағалайкүмассалам» деді де жанындағы орындықты нұсқап, отыр дегендей ишарат білдірді.
– Қай жақтың қазағысың, не бұйымтайың бар? – деді енді оқты көзімен қадала қарап.
– Семей жақтанмын. Еш бұйымтайым жоқ. Сізге сәлем берейін деп едім.
– Жарайды, басқа не айтасың?
– Аға, менің әкем де майдангер, бірақ соғыста хабарсыз кетті...
– Әй, әкесі соғыста өліп, не хабарсыз кеткен жалғыз сен емес. Фашистермен жан беріп, жан алысқан алапат шайқастар талай баланы жетім, талай әйелді жесір қылды. Сол сұмдық соғыста менен де мықты, менен де күшті, менен де батыр талай боздақтың көзі жұмылды, білесің бе сен!
Әлі есімде, осыны айтқанда Баукеңнің көзі от шашып, шашы ғана емес, мұрты да тікірейіп кеткендей болып көрінді маған. Содан соң:
– Болды, саған басқа айтатын ештеңе жоқ, қайта бер, – деді.
– Аға, – дедім мен сол сәтте батылданып.
– Ескерткішке суретке түсейікші, балаларыма, келініңізге мақтанып барайын.
– Әй, сен де қоймадың ғой. Мақұл, кешке қарай есік алдына серуенге шығамын, сонда кездесейік.
Мынау сол сурет. Күн кішкене ыстықтау болды ма, Баукең құндыз бөркін қолына ала беріп еді, «Мен ұстай тұрайын» деп жабыса кеттім.
«Бала, сенің байқаймын, мына екі иығыңның ортасындағы қауашағыңда бірдеңе бар сияқты, – деді ол кісі сәл жүзі жылып. – Онда өзің киіп түс, мүмкін басыңа бақ қонар! Ал енді сойған түлкідей ыржиюыңды тоқтат. Суретке серьезно түсу керек».
Қазір ойлап қарасам, Баукең батыр ғана емес, әулие де екен ғой. Өйткені ол кісінің айтқаны келді деуіме әбден болады. Жақсы қартайып, біраз жасқа келдім, еңбегім еленіп, бірнеше рет марапатталдым. Асыл дініміздің ұлы ұясы – Мекке мен Мәдинеге үш рет барып қайттым. Марқұм, өмірлік серігім Көңілашар кемпірім екеуміз екі ұл, алты қыз өсіріп жеткіздік. Бәрі де өмірден өз орнын тапқан. Күршім ауданының құрметті азаматымын. Егемен еліміз Елбасының бастауымен жақсы даму үстінде. Биыл халықаралық «Жарты ай және жұлдыздар» (орден «Полумесяца и звезды») орденімен марапатталдым. Оның өзін халықаралық «INTERSAFETY» комитеті мен БҰҰ-ның халықаралық наградалық одағы белгілеген екен. Басыма бақ қонды деген осы емес пе. Айтқандай, суретті Ташкент қаласынан келген фотограф түсірген, – дейді қазір Алматыда тұратын Кәбен қажы Әмірханұлы қария.
Берікбай ҚАДЫҚОВ,
журналист
Алматы облысы,
Қарасай ауданы